بانوےِ دشتِ رؤيا

حالا مي فهمم

معناي در گرو بودن لبخندم را

در بندِ نفس هاي تـــو

معناي شعور احساسم را

خفته در چشمانِ به رنگِ آفتابِ تــو

و گرمايِ مهــري که

از لا به لاي لب هاي ترك خورده از عطشِ احساسم،

سکوت مي شود

سکوتي که ، سرشار از  صداي نفس هاي تـــوست

درونِ پيچکِ قلبم تاب خورد

تمام تُن هايي که از نفس هايم چِکه چِکه مي کرد

و نُت هاي زبانم را اسير همين کلمات بريده بريده.

زمان بر بالِ فاصله ها نشست

تا ديوارهاي بلنـــدِ فــــراق

سکــــوتِ مرا سُک سُک کنند.

سکوت، گاهي سکته ي همه دل دل کردن هاست

سکوت، گاهي دردِ همه ي بغضِ بسته ي لب هاست

سکوت ، پر از همهمه ي روزهاي خالي ي يک خسته دل

ميان سرگرداني ي واژه هاي رنگ و رو رفته است

گرچه زيباترين حرف حسابي ست که مي شود گفت

اما تمام رگهاي تنـــم را بي رمـــق مي کند

مــــن ماندم و شبهاي بـــي خوابي که

آغوشِ غــــم ، مهمان دست هايش مي شود

«تنهــــايي» را به سکوتم آويزان مي کنم

تا هميشه يادم بماند

او تنـــها مـــونسِ هزار شب ، از هزار قصه ي

 نگفته اي ست که  دلــــم را مي شکند

هُـــق هُـــق زدن هاي شبانه

بر نيمه شب هاي بـــي صــدايم

اگر گوش فلک را کـــر نکند

چشمِ دلم را از چشمه ي خاطراتِ تلخ پـــر مي کند

پ.ن : امروز شنبه 3 آذر ماه .
خدا رو شکر کابوس دردناک هشت شبانه روزم تمام شد
همش تَوَهم و خيالات منفي ذهني بود